اختلال شخصیت مرزی چیست؟

اختلال شخصیت مرزی (BPD) یک وضعیت سلامت روانی است که با نوسانات شدید خلق و خو، بی ثباتی در روابط بین فردی و تکانشگری مشخص می شود.

افراد مبتلا به BPD ترس شدیدی از رها شدن دارند و در تنظیم احساسات خود به ویژه خشم مشکل دارند. آنها همچنین تمایل به نشان دادن رفتارهای تکانشی و خطرناک، مانند رانندگی بی احتیاطی و تهدید به خودآزاری دارند. همه این رفتارها حفظ روابط را برای آنها دشوار می کند.

اختلال شخصیت مرزی یکی از گروهی از شرایط به نام اختلالات شخصیت «خوشه B» است که شامل رفتارهای نمایشی و نامنظم است. اختلالات شخصیت الگوهای رفتاری مزمن (درازمدت) ناکارآمدی هستند که انعطاف ناپذیر، شایع و منجر به مسائل اجتماعی و پریشانی می شوند.

بسیاری از افرادی که با اختلال شخصیت مرزی زندگی می کنند نمی دانند که به آن مبتلا هستند و ممکن است متوجه نباشند که راه سالم تری برای رفتار و ارتباط با دیگران وجود دارد.

تفاوت بین اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی چیست؟

در حالی که اختلال دوقطبی با نوسانات گسترده در خلق و خو و رفتار مشخص می شود، با اختلال شخصیت مرزی (BPD) متمایز است.

در BPD، خلق و خو و رفتار به سرعت در پاسخ به استرس قابل توجه تغییر می کند، به ویژه در هنگام تعامل با افراد دیگر، در حالی که در اختلال دوقطبی، خلق و خوی پایدارتر و کمتر واکنشی است. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نیز برخلاف افراد مبتلا به BPD، تغییرات قابل توجهی در انرژی و فعالیت دارند.

اختلال شخصیت مرزی چه کسانی را تحت تاثیر قرار می دهد؟

بیشتر اختلالات شخصیتی در سالهای نوجوانی و زمانی که شخصیت شما بیشتر رشد می کند و بالغ می شود شروع می شود. در نتیجه، تقریباً همه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی بالای 18 سال سن دارند.

اگرچه هر کسی ممکن است به BPD مبتلا شود، اگر سابقه خانوادگی BPD داشته باشید، شایع تر است. افراد مبتلا به سایر بیماری های روانی مانند اضطراب، افسردگی یا اختلالات خوردن نیز در معرض خطر بیشتری قرار دارند.

تقریباً 75 درصد از افرادی که با BPD تشخیص داده می‌شوند، افرادی هستند که در بدو تولد (AFAB) به آنها زن اختصاص داده شده است. تحقیقات نشان می‌دهد که افرادی که در بدو تولد مرد هستند (AMAB) ممکن است به همان اندازه تحت تأثیر BPD قرار بگیرند، اما ممکن است به اشتباه با اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یا افسردگی تشخیص داده شوند.

اختلال شخصیت مرزی چقدر شایع است؟

اختلال شخصیت مرزی نسبتاً نادر است. تقریباً 1.4٪ از جمعیت بزرگسال ایالات متحده دارای BPD هستند.

علائم و علل:

علائم و نشانه های اختلال شخصیت مرزی (BPD) چیست؟

علائم و نشانه‌های اختلال شخصیت مرزی معمولاً در اواخر سال‌های نوجوانی یا اوایل بزرگسالی ظاهر می‌شوند. یک رویداد نگران کننده یا تجربه استرس زا می تواند علائم را تحریک کند یا آنها را بدتر کند. با گذشت زمان، علائم معمولا کاهش می یابد و ممکن است به طور کامل از بین بروند. علائم می تواند از قابل کنترل تا بسیار شدید متغیر باشد و می تواند شامل هر ترکیبی از موارد زیر باشد:

ترس از رها شدن: برای افراد مبتلا به BPD معمول است که از تنهایی احساس ناراحتی کنند. وقتی افراد مبتلا به BPD احساس می کنند که رها شده یا مورد بی توجهی قرار گرفته اند، احساس ترس یا خشم شدید می کنند. آنها ممکن است محل اختفای عزیزان خود را ردیابی کنند یا مانع از ترک آنها شوند. یا ممکن است قبل از اینکه خیلی نزدیک شوند، افراد را دور کنند تا از طرد شدن جلوگیری کنند.

روابط ناپایدار و شدید: افراد مبتلا به BPD حفظ روابط شخصی سالم را چالش برانگیز می دانند زیرا تمایل دارند دیدگاه خود را نسبت به دیگران به طور ناگهانی و چشمگیر تغییر دهند. آنها می توانند از ایده آل کردن دیگران به بی ارزش کردن سریع آنها بروند و بالعکس. دوستی، ازدواج و روابط آنها با اعضای خانواده اغلب آشفته و بی ثبات است.

خود انگاره یا احساس ناپایدار از خود: افراد مبتلا به BPD اغلب تصوری از خود مخدوش یا نامشخص دارند و اغلب احساس گناه یا شرم می کنند و خود را «بد» می بینند. آنها همچنین ممکن است به طور ناگهانی و چشمگیری تصویر خود را تغییر دهند که با تغییر ناگهانی اهداف، نظرات، شغل یا دوستان خود نشان داده می شود. آنها همچنین تمایل دارند پیشرفت خود را خراب کنند. به عنوان مثال، آنها ممکن است عمداً در یک آزمون مردود شوند، روابط خود را خراب کنند یا از یک شغل اخراج شوند.

تغییرات سریع خلق و خو: افراد مبتلا به BPD ممکن است تغییرات ناگهانی را در احساس خود نسبت به دیگران، خود و دنیای اطراف خود تجربه کنند. احساسات غیرمنطقی – از جمله عصبانیت غیرقابل کنترل، ترس، اضطراب، نفرت، غم و عشق به طور مکرر و ناگهانی تغییر می کنند. این نوسانات معمولاً فقط چند ساعت و به ندرت بیشتر از چند روز طول می کشد.

رفتار تکانشی و خطرناک: اپیزودهای رانندگی بی پروا،دعوا، قمار، مصرف مواد، پرخوری و/یا فعالیت جنسی ناایمن در میان افراد مبتلا به BPD رایج است.

خودآزاری مکرر یا رفتار خودکشی: افراد مبتلا به BPD ممکن است خود را بریده، بسوزانند یا صدمه بزنند (خودآزاری) یا تهدید به انجام این کار کنند. همچنین ممکن است افکار خودکشی داشته باشند. این اعمال خود ویرانگر معمولاً با طرد شدن، رها شدن احتمالی یا ناامیدی در یک مراقب یا عاشق آغاز می شود.

احساس پوچی دائمی: بسیاری از افراد مبتلا به BPD احساس غمگینی، بی حوصلگی، برآورده نشدن یا «خالی بودن» می کنند. احساس بی ارزشی و نفرت از خود نیز رایج است.

مسائل مربوط به مدیریت خشم: افراد مبتلا به BPD در کنترل خشم خود مشکل دارند و اغلب به شدت عصبانی می شوند. آنها ممکن است خشم خود را با کنایه های گزنده، تلخی یا طعنه های عصبانی ابراز کنند. این قسمت ها اغلب با شرم و گناه همراه هستند.

افکار پارانوئید موقت: دوره های تجزیه ای، افکار پارانوئید و گاهی اوقات توهم ممکن است در اثر استرس شدید، معمولاً ترس از رها شدن، ایجاد شوند. این علائم موقتی هستند و معمولا آنقدر شدید نیستند که به عنوان یک اختلال جداگانه در نظر گرفته شوند.

همه افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی همه این علائم را تجربه نمی کنند. شدت، فراوانی و طول مدت علائم برای هر فرد منحصر به فرد است.

درمان روان درمانی برای BPD

روان درمانی (گفتار درمانی) درمان انتخابی برای اختلال شخصیت مرزی است. هدف از درمان این است که به شما کمک کند انگیزه ها و ترس های مرتبط با افکار و رفتار خود را کشف کنید و به شما کمک کند تا ارتباط مثبت تری با دیگران برقرار کنید.

انواع درمانی که می تواند به درمان BPD کمک کند عبارتند از:

رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT): این نوع درمان به طور خاص برای افراد مبتلا به BPD ایجاد شده است. DBT بر کمک به پذیرش واقعیت زندگی و رفتارهای خود و همچنین کمک به یادگیری تغییر زندگی خود از جمله رفتارهای غیر مفید تمرکز می کند. این مهارت ها را به شما می آموزد تا به شما در کنترل احساسات شدید، کاهش رفتارهای خود مخرب و بهبود روابط کمک کند.

درمان شناختی رفتاری (CBT): این یک نوع درمان ساختاریافته و هدف گرا است. درمانگر یا روانشناس به شما کمک می کند افکار و احساسات خود را از نزدیک ببینید. متوجه خواهید شد که افکار شما چگونه بر اعمال شما تأثیر می گذارد. از طریق CBT، می توانید افکار و رفتارهای منفی را بیاموزید و یاد بگیرید که الگوها و عادات فکری سالم تری اتخاذ کنید.

گروه درمانی: این نوعی از روان درمانی است که در آن گروهی از افراد با هم ملاقات می کنند تا مشکلات خود را با هم زیر نظر یک درمانگر یا روانشناس شرح دهند و به بحث بگذارند. گروه درمانی ممکن است به افراد مبتلا به BPD کمک کند تا به طور مثبت با دیگران تعامل داشته باشند و خود را به طور موثر بیان کنند.

داروهای BPD

از آنجایی که مزایای داروهای تجویزی برای اختلال شخصیت مرزی مشخص نیست، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی معمولاً داروها را به عنوان درمان اصلی برای BPD تجویز نمی کنند.

اما در برخی موارد، روانپزشک ممکن است داروهایی را برای درمان علائم خاص یا شرایط سلامت روانی همزمان توصیه کند. داروها می توانند اضطراب و افسردگی را درمان کنند، نوسانات خلقی را تنظیم کنند یا به کنترل رفتارهای تکانشی کمک کنند. داروهای ضد روان پریشی (اعصاب) به برخی از افراد مبتلا به BPD کمک می کند.

آیا می توان از اختلال شخصیت مرزی پیشگیری کرد؟

متأسفانه هیچ راهی برای پیشگیری از اختلال شخصیت مرزی وجود ندارد.

BPD اغلب ارثی است (از طریق خانواده ها منتقل می شود)، به این معنی که در صورت داشتن سابقه خانوادگی BPD، خطر ابتلا به این بیماری افزایش می یابد. از ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بپرسید که چگونه علائم این اختلال را تشخیص دهد تا بتوانید در اسرع وقت به درمان بپردازید.

سخن آخر

بیشتر اوقات، علائم BPD با افزایش سن به تدریج کاهش می یابد. علائم برخی از افراد در 40 سالگی ناپدید می شوند. با درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به BPD یاد می گیرند که علائم خود را مدیریت کرده و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.

بدون درمان، افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در معرض افزایش خطر ابتلا به موارد زیر هستند:

• اختلال مصرف مواد و اختلال مصرف الکل.
• افسردگی.
• خودآزاری.
• خودکشی کردن.

خطر خودکشی در افراد مبتلا به BPD 40 برابر جمعیت عمومی است. حدود 8 تا 10 درصد از افراد مبتلا به BPD بر اثر خودکشی می میرند.

بسیاری از افراد مبتلا به BPD درمان نشده نیز روابط شخصی ناپایدار یا آشفته را تجربه می کنند و در حفظ شغل مشکل دارند. آنها در معرض خطر طلاق، دوری از اعضای خانواده و دوستی های سخت هستند. مشکلات حقوقی و مالی نیز رایج است.