اختلال شخصیت اجتنابی (دوری گزین) چیست؟

اگر اختلال شخصیت اجتنابی دارید، احتمالاً دو خواسته متضاد را تجربه می کنید.

از یک طرف، شما می خواهید تجربیات مفیدی از زندگی داشته باشید، احساس محبت و پذیرش داشته باشید و در روابط نزدیک پیوند برقرار کنید. با این حال، از آنجایی که از پتانسیل بازخورد منفی نیز آگاه هستید، ممکن است به طور غریزی هر کاری که می توانید انجام دهید تا از انتقاد یا شرمندگی جلوگیری کنید.

این ترس عمیق از طرد شدن می تواند مانعی ایجاد کند که غلبه بر آن غیرممکن به نظر می رسد، اما تغییر ممکن است – صمیمیت و بهره وری در دسترس شماست.

اختلال شخصیت اجتنابی چیست؟

افراد مبتلا به AVPD اغلب دارای سابقه طولانی احساس بی کفایتی (ناکافی بودن) هستند و نسبت به آنچه دیگران در مورد آنها فکر می کنند بسیار حساس هستند. اختلال شخصیت اجتنابی می‌تواند شبیه به کمرویی یا اضطراب اجتماعی به نظر برسد، اما چیزی بیشتر از روابط و ناراحتی در محیط‌های نا آشنا در آن وجود دارد. ممکن است از مردم دوری کنند زیرا احساس حقارت می کنند. نسبت به قضاوت های دیگران بسیار حساس هستند و از طرد شدن می ترسند. این احساسات مزمن و شدید هستند. آنها بر توانایی شما برای تعامل و عملکرد در طول زندگی تأثیر منفی می گذارند. اختلال شخصیت اجتنابی، روابط با درجات مختلف را برای همه ما دشوارتر از آنچه در حال حاضر هستند، می کند.

علائم این اختلال چیست؟

اختلال شخصیت یک الگوی طولانی مدت از رفتار، تفکر و احساسات است. باعث ناراحتی می شود و عملکرد را در زندگی روزمره دشوار می کند. افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی برای تغییر رفتار یا سازگاری با موقعیت های مختلف مشکل دارند. ممکن است در ایجاد روابط مثبت با دیگران یا حفظ شغل مشکل داشته باشید.

اگر اختلال شخصیت اجتنابی دارید، علائم شما ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• از موقعیت‌های اجتماعی دوری کنید، یا زمانی که نمی‌توانید از آنها دور شوید، خودداری کنید.
• نسبت به قضاوت یا بازخورد منفی بسیار حساس هستند.
• از فعالیت هایی که در آن باید با مردم وقت بگذرانید خودداری کنید.
• اطلاعات شخصی را برای خود نگه دارید.
• اغلب در مورد تأثیری که بر دیگران دارید نگران باشید.
• باور کنید که دیگران شما را غیر جذاب یا بی دست و پا می دانند.
• برای به اشتراک گذاشتن احساسات، حتی با عزیزان، دشوار است.
• از امتحان کردن چیزهای جدید اجتناب کنید زیرا نمی خواهید خودتان را خجالت بکشید.
• موقعیت های روزمره را سخت یا آزاردهنده در نظر بگیرید.

نگرانی شما در مورد انتقاد احتمالی می تواند منجر به تکرار مداوم حرف ها و اعمال دیگران در ذهن شما شود. ممکن است اظهارات خنثی داشته باشید، مانند “من همین الان کار شما را دیدم” یا “لطفاً می توانید یک بار دیگر به این موضوع نگاه کنید؟” به عنوان قضاوت کننده یا انتقادی.

اختلال شخصیت اجتنابی لزوماً به این معنا نیست که خود را کاملاً منزوی کنید.

ممکن است احساس کنید که می توانید با افرادی ارتباط برقرار کنید که شما را متقاعد می کنند که به شما علاقه دارند. با این حال، ممکن است نیاز به اطمینان زیادی داشته باشید تا مطمئن شوید که آنها واقعاً شما را بدون قضاوت می‌پذیرند.

بسیاری از افراد برخی از این ویژگی ها را دارند اما هنوز هم می توانند به طور طبیعی عمل کنند. این افراد اختلال شخصیتی ندارند.

اکثر تحقیقات نشان می دهد که اختلال شخصیت اجتنابی تقریباً در 1.5 تا 2.5 درصد از جمعیت رخ می دهد. برای جمعیت ایالات متحده، این حدود 8 میلیون نفر از ما است.

زنان ممکن است کمی بیشتر شانس ابتلا به این بیماری را داشته باشند.

پزشکان معمولاً اختلال شخصیت اجتنابی را در بزرگسالان تشخیص می دهند.

اگر با اختلال شخصیت اجتنابی زندگی می کنید، ممکن است دیگران شما را خجالتی، محجوب یا خصوصی تصور کنند.

این وضعیت فراتر از خجالت کشیدن است، اگرچه علائم اولیه اغلب شامل ترسو بودن دوران کودکی است. افراد خجالتی ممکن است در ابتدا در برقراری ارتباط با افراد جدید مشکل داشته باشند اما به تدریج با گذشت زمان احساس راحتی بیشتری می کنند.

چه چیزی باعث اختلال شخصیت اجتنابی می شود؟

در حالی که متخصصان هنوز علت روشنی برای اختلال شخصیت اجتنابی تعیین نکرده اند، اکثر آنها معتقدند که از ترکیبی از عوامل ایجاد می شود:

• محیط و روابط اوایل کودکی.
• تجربیات زندگی که شخصیت شما را شکل می دهد.
• ژنتیک یا سابقه خانوادگی این بیماری.

بسیاری از کارشناسان بر این باورند که اختلالات شخصیت به عنوان یک پاسخ انطباقی به موقعیت های چالش برانگیز یا آسیب زا ایجاد می شود.

به عبارت دیگر، این صفات و رفتارهای خاص می توانند به عنوان مکانیسم های دفاعی عمل کنند. آنها به شما کمک می کنند تا با استرس کنار بیایید و از شما در برابر دردهای عاطفی محافظت کنید.

برخی تحقیقات نشان می‌دهند که تجربه دلبستگی یا رها شدن شما با اولین مراقبانتان ممکن است ارتباط زیادی با ایجاد اختلال شخصیت اجتنابی داشته باشد.

شاید، به جای تشویق و حمایت، والدین شما:

شما را نادیده نادیده گرفته اند

انتقادات تندی ارائه کرد

شما را مسخره کرده، تحقیر کرده یا ارزش شما را پایین آورده است

پیوندها با مراقبان دوران کودکی معمولاً پایه و اساس روابطی را که در آینده در زندگی ایجاد می کنید ایجاد می کند. اگر انتقاد آنها را جذب کنید، ممکن است با تصور منفی از خود بزرگ شوید و در اعتماد به دیگران مشکل داشته باشید.

این حالت دلبستگی ترسناک یا اجتنابی می تواند ایجاد روابط را دشوار کند. علیرغم تمایل شما به صمیمیت، ممکن است نتوانید این اعتقاد اساسی را از بین ببرید که در نهایت با همان طرد و تحقیر مواجه خواهید شد.

اگر اختلال شخصیت اجتنابی را به حال خود رها کنید چه اتفاقی می افتد؟

با گذشت زمان، اگر کنترل نشود، اختلال شخصیت اجتنابی می تواند تأثیر عمیقی بر تجربه روزانه شما بگذارد.

• ممکن است متوجه برخی از موارد زیر شوید:
• انزوا و تنهایی
• همه مایل به یک حلقه اجتماعی بزرگ نیستند، و داشتن یک یا دو دوست صمیمی کاملاً خوب است – تا زمانی که از این روابط احساس رضایت کنید.
• با اختلال شخصیت اجتنابی، ممکن است در دوستیابی یا قرار ملاقات تردید داشته باشید، زیرا به شدت احساس می کنید که بالقوه شما را طرد می کند. این باور می تواند مانع ایجاد روابط رضایت بخش شود.
• فقدان ارتباط اجتماعی باعث می شود احساس تنهایی و انزوا کنید. حتی می تواند به افسردگی کمک کند
• استاد شما مفهوم جدیدی را در طول یک سخنرانی در کلاس توضیح می دهد، اما شما کاملا آن را درک نمی کنید. شما می خواهید از آنها بخواهید که توضیح دهند، اما نگران هستید که شما تنها کسی هستید که متوجه نمی شوید..

سخن آخر

اگر به اختلال شخصیت اجتنابی مبتلا هستید، در میان گذاشتن نگرانی های خود با یک درمانگر ممکن است دورنمای وحشتناکی به نظر برسد. حتی زمانی که فکر می‌کنید درمان می‌تواند به کاهش برخی از ناراحتی‌های شما کمک کند، ترس از انتقاد و قضاوت ممکن است بر تمایل شما برای حمایت غلبه کند.

با این حال، در نظر بگیرید که متخصصان سلامت روان در مراقبت‌های دلسوزانه تخصص دارند که شما را در جایی که هستید ملاقات می‌کند. آنها می‌دانند که شما اختلال شخصیت را انتخاب نکرده‌اید.

یک درمانگر با تأیید تجربه شما، کمک به شناسایی و رفع علائم و کشف روش های مقابله ای مفید، همدلی و مهربانی را ارائه می دهد. زمانی که علائم شما به افکار آسیب رساندن به خود یا خودکشی منجر می‌شود، همیشه ارزش دارد که به دنبال پشتیبانی باشید.